"Een paard geeft je geen vleugels, maar benen”

In het kader van een stageproject van studenten aan de Vives Hogeschool kregen we de kans om in gesprek te gaan met niemand minder dan Michèle George. De studenten werken mee aan de organisatie van de jaarlijkse BBQ op zaterdagavond. Dit jaar staat deze BBQ volledig in het teken van de Belgische cultuur en de rijke paardensport geschiedenis van ons land.Michèle George, meervoudig Paralympisch kampioene én trotse ambassadeur van deze editie is meer dan een sporticoon. Ze is een vrouw met een missie, een verhaal van veerkracht en een krachtige stem voor iedereen die ooit geconfronteerd werd met tegenslag. Wat volgde, was een bijzonder inspirerend gesprek over dromen, doorzetten en de diepe connectie tussen ruiter en paard.

“Blijf dromen. Volg je buikgevoel. Geef niet op. Er is altijd een weg, altijd.”Met die woorden vat Michèle haar levensfilosofie krachtig samen. Ze richt zich daarmee niet alleen tot jonge ruiters, maar tot iedereen die vecht voor een droom. 

Ze is zelf het levende bewijs dat opgeven geen optie hoeft te zijn.

Na een zwaar ongeval kwam Michèle plots in een rolstoel terecht. Van een actieve, sportieve moeder van twee kinderen moest ze haar leven helemaal heruitvinden. Maar toen ze voor het eerst terug op een paard zat, kwam er iets magisch tot leven.

“Een paard geeft je geen vleugels, maar benen. Het moment dat ik terug kon rijden, voelde ik me opnieuw vrij. Alsof ik overal naartoe kon waar een valide ruiter ook kon zijn.”

Wat voor velen onzichtbaar blijft, is de immense inspanning die haar prestaties mogelijk maakt. “Dagelijks leveren we grote inspanningen, op fysiek, mentaal en materieel vlak. En het is niet alleen ik – het hele team is cruciaal.” Michèle benadrukt het belang van samenwerking: haar team, haar omgeving, en vooral ook haar paard. “Zonder die vertrouwensband is er geen prestatie mogelijk.”

Wanneer we haar vragen welk moment ze uit haar carrière zou willen herbeleven, kan ze niet kiezen – en dat begrijpen we.

1. Londen 2012 – Haar eerste Paralympische Spelen en meteen dubbel goud. “Niemand had dat verwacht. Het was totaal onverhoopt. Mijn eerste kennismaking met de internationale topsport en een ervaring die alles veranderde.”
2. Rio 2016 – De laatste proef met Rainman, waar ze opnieuw goud haalde en een zilveren medaille. “Ik wist dat het onze laatste wedstrijd samen was. Het was een emotioneel moment, zeker omdat mijn dochter daarna nog met hem kampioenschappen gereden heeft.”
3. Parijs 2024 – Samen met haar merrie Best of 8: “Van dubbel Europees kampioen naar dubbel wereldkampioen, naar opnieuw dubbel goud op de Spelen. Wat kun je dan nog meer verlangen? Ze heeft me alles gegeven.”

Michèle is een trouwe ziel. Sinds het begin is ze verbonden aan haar club Quadrille, die al sinds 1981 competities organiseert waardoor ze dit jaar aan hun 44ste editie zijn. Ook Adeps speelt een belangrijke rol in haar verhaal. “Elke overwinning draag ik op aan hen. Zonder hun steun sinds het prille begin stond ik hier niet.” Voor haar is Quadrille geen club, maar een familie.

“Ik hoop dat mensen geraakt en geïnspireerd worden. Dat ze de passie en drive zien, zelfs als ze niets van paardensport kennen. Dat ze voelen wat deze sport met mensen doet. En ik hoop ergens heel stiekem dat de mensen ook zien, ongeacht de beperking of geen beperking die je hebt in het leven, dat je vooral plezier moet beleven. We zijn allemaal begonnen met paardrijden omdat het leuk is, niet omdat het een midddel is om een doel te bereiken. Dat mag nooit verloren gaan.”

Het gesprek met Michèle George laat een diepe indruk na. Niet alleen door haar indrukwekkende palmares, maar vooral door haar menselijkheid, haar warmte en haar onverzettelijke wilskracht. Haar verhaal is een ode aan de kracht van verbinding – tussen mens en dier, tussen sporter en team, tussen droom en daad.

Laat je dit weekend bij Quadrille raken door de passie, de emotie en de magie van de paardensport. En vergeet nooit:

“Wat er ook op je pad komt, blijf voelen, blijf dromen. Er is altijd een weg.”

Interview afgenomen door David Coussens, student aan Vives Hogeschool, in het kader van een stageproject.